Western riding
Western Riding is een snelgroeiende tak van paardensport in Nederland. Het is een rijstijl die steeds meer mensen aanspreekt, maar ook bij velen onbekend is. Het is een ongecompliceerde rijstijl dat verschillende richtingen en mogelijkheden heeft. Western Riding is het omgaan met en het dresseren van paarden, zoals dat ontstaan is tijdens het gebruik van het paard als werkdier op de veeranches in Noord-Amerika.
Vanaf het eerste begin van de kolonisatie van Noord-Amerika werd het paard door pioniers en kolonisten gebruikt als transportmiddel en ingezet als werkdier voor vele doeleinden. Echter het belang van een goed getraind paard bleek vooral tijdens de opkomst van de vee-industrie. In de 19e eeuw ontstonden grote vee-ranches van zelfs honderdduizenden hectares. Al dit vee moest worden geteld, gebrandmerkt, verpleegd en opgedreven worden. En dit alles door mensen die sterk afhankelijk waren van de capaciteiten van hun paarden. De kwaliteit van een cowboy was voor een groot deel afhankelijk van de mogelijkheden van zijn paard. Hoe geromantiseerd en vrijgevochten dit beroep nu ook aan ons wordt gepresenteerd, het was in feite een hard bestaan. Sociaal en geschiedkundig onderzoek toont aan dat ouderdom onder cowboys nauwelijks voorkwam. De kans op invaliditeit was groot. Geen wonder dat de cowboy zeer kieskeurig was als het aankwam op de keuze van zijn uitrusting. Zadel, hoofdstel, laarzen, lasso, handschoenen; er werd niet op dollars gekeken om het beste van het beste te hebben. Hun leven was ervan afhankelijk. Hun paarden werden door hen zelf uitgezocht, waarbij de toppaarden ook door hen zelf werden getraind. Door deze training ontstond een betrouwbaar, atletisch en comfortabel zittend paard van ongeveer 1.50 m schofthoogte, die zeer snel was op de korte afstand. Dit was een onuitgesproken wet. Niet voor niets was paardendiefstal een “hanging offence”.
Door het uitwisselen van ideeën over trainingsmethoden en het onderling showen van hun rijstijl, ontstond op een gegeven moment een bepaald beeld, een consensus, over een allround Westernpaard. De huidige rodeo’s hebben overigens niets met Western Riding te maken. Tijdens een rodeo wordt de kwaliteit van een cowboy vertoond en niet specifiek hun vermogen om met een paard om te gaan. De cowboy van toen, hield net als de westernruiter van nu, van competitiestrijd en zo ontstond onder andere de ‘Quarter a mile race’, waar de Quarter Horse zijn naam aan heeft te danken (het snelste paard op de kwart mijl). Om de lenigheid, ‘Cowsence’ (gevoel voor de koe) of de gehoorzaamheid van het paard te testen ontstonden er steeds meer wedstrijdonderdelen zoals Cutting, Trail, Reining en Barrelrace.
Door toenemende mechanisatie en managementverbetering verdwenen de uitgestrekte vee-ranches begin deze eeuw uit beeld. Tegelijkertijd was de hoogtij van de cowboy afgelopen. Maar hun kennis en kunde was hiermee gelukkig niet verdwenen. Deze bestaat nog bij de huidige generatie cowboys, want ze zijn er nog wel. Ook is veel van hun ‘paardenkennis’ bij huidige trainers van western dressuur beland. En deze kennis is in de loop der jaren zelfs toegenomen.
De vele facetten van de dressuur zijn uitgekristalliseerd in een vorm van sport, die in zijn verschillende onderdelen de afspiegeling is van de werkdagen van een paard uit de negentiende eeuwse Noord-Amerika.
Ongeveer 15 jaar geleden waaide de westernsport over naar Nederland. Mensen die doorgaans al paarden hadden, maar niet zo veel plezier beleefden aan de traditionele rijstijl of gewoon wat anders wilden, stapten over op de westernrijstijl met haar vele disciplines. In 1987 werd het eerste Nederlandse Kampioenschap Western Riding verreden en sindsdien is het aantal deelnemers aan ieder NK gestaag gegroeid. In 1999 werd het een algemeen geaccepteerde vorm van paardensport die vele enthousiaste aanhangers kent.
